Historia ubioru, cz. 1

Moda, tak jak wszystko, na przestrzeni wieków ulegała wielu zmianom. Jeśli chcesz przeczytać o pierwszym bikini sprzed paru tysięcy lat, wejdź tu. Zapraszamy na fascynującą podróż poprzez wieki, w czasie której zobaczycie, co nosiły wasze rówieśnice.

Uwaga, zdjęcia nie przedstawiają strojów opisywanych epok obok których zostały zamieszczone.

Moda, wbrew pozorom, od zawsze towarzyszyła ludziom. Od zarania dziejów strój był ważny dla człowieka. Już starożytni ubierali się wedle ściśle wyznaczonych kanonów. W Mezopotamii, w III tys. p.n.e., strój przestał mieć charakter wyłącznie użytkowy stając się jednym z elementów charakterystycznych dla danej epoki. Co ciekawe, wygoda, praktyczność i komfort noszenia przez wiele wieków w ogóle się nie liczył. Dopiero wiek XX był łaskawszy dla naszych ciał nie każąc nam nosić ciasnych gorsetów, niepraktycznych sukni, ciężkich ozdób na głowach. Nie mniej jednak warto zapoznać się z gustami estetycznymi naszych przodków, gdyż stroje-choć może nie najwygodniejsze- na pewno były ciekawe. Kobiety zawsze chciały być piękne i podobać się mężczyznom. Gotowe były znieść wiele, byle tylko wpasować się w obowiązujące trendy. Cóż, dzisiejsze dziewczyny wcale się nie różnią pod tym względem od rówieśniczek sprzed kilku tysięcy lat.

Naszą wędrówkę przez epoki rozpoczynamy w starożytnej Mezopotamii. Strój kobiecy to prosty, acz efektowny układ draperii. Szal (4,50m długości i 1,30 szerokości) ujmowany był w połowie długości i okrywał najpierw przód ciała; po przeprowadzeniu tkaniny ku tyłowi krzyżował się na plecach, a na końcu przerzucano go ponad ramionami. Co ciekawe, cały układ utrzymywał się samym ciężarem szala i nie wymagał dodatkowego spinania. Myli się jednak ten, kto myśli, iż kobiety zadowalały się tak skromnym strojem. Prosty ubiór wynagradzały sobie dużymi fryzurami. Pięknie udrapowane włosy ozdobione były kunsztownie wstęgami, złotymi liśćmi i kwiatami z kolorowymi środkami z agatu. Na szczycie wspaniałej fryzury wpinano złote grzebienie i szeregi większych i mniejszych obrączek. Uzupełnienie stroju stanowiły naszyjniki z pereł i ciężkie kolczyki z półksiężyców. Jak widać, aby w Mezopotamii uchodzić za modną, trzeba się było przyzwyczaić do noszenia na głowie wcale nie lekkich konstrukcji.

Ubiór starożytnej Egipcjanki stanowiła jednolita, wąska suknia na ramiączkach, często odsłaniająca biust. Ciemne oczy podkreślane dodatkowo czarną farbą i karminowe usta były stałym elementem makijażu. Włosy noszono proste, opadające na ramiona lub podzielone na równe pasma związane kolorowymi tasiemkami. Fryzury ozdabiane były dodatkowo diademami, często z motywem lotosu. Głowa królowej często przybrana była skrzydłami i główką ptaka, często wykonanymi z metalu. Zdziwienie może budzić fakt, iż największe elegantki były łyse! Nosiły bowiem one ogromne peruki świadczące o społecznym prestiżu.

Kreteńskie kobiety mogą przywodzić na myśl XIX-wieczne damy z Paryża-bogato zdobione ubiory o charakterystycznej sylwetce z obcisłym, otwartym na piersiach stanikem-kaftanem, szczupłą talią i okrągłymi biodrami. Krótki fartuszek spływał na dzwonowatą spódnicę naszywaną piętrowo falbanami. Co prawda Paryżanki nie chodziły z odsłoniętym biustem, ale wykazywały taką samą dbałość o makijaż i fryzurę, co Kretenki. Drobne loczki nad czołem przytrzymane ozdobną opaską spływały na ramiona i plecy. Oczy i usta były wyraźnie podkreślone. Stroje, w przeciwieństwie do następnych starożytnych mód były kolorowe.

Stroje greckie nie są nam obce. Znamy je doskonale z wielu kostiumowych filmów. Najpopularniejsze wśród Greczynek było tzw. peplos – prosta, biała szata z cienkiej wełny układająca się w swobodne fałdy. Była to najprostsza forma ubioru – prostokątny płat tkaniny z odwiniętym do zewnątrz górnym brzegiem, którym owijano postać spinając go na ramionach i pozostawiając jedno rozcięcie z boku. Również często noszony był podobny do peplosu, lecz uszyty z lnu chiton. Dopiero do tego noszono płaszcze i inne dodatki jak bransolety, pierścienie, naszyjniki czy kolczyki. Włosy rozdzielone na środku głowy, lekko pofalowane zbierano razem i upinano z tyłu w węzeł. Aby przyozdobić fryzurę, owijano ją szeroka taśmą bądź przyozdabiano wstążkami, diademami, wieńcami z bluszczu. Najważniejszą jednak rzeczą dla każdej Greczynki było czyste i pachnące ciało. Dlatego poddawały się one wielu zabiegom higienicznym i kosmetycznym. Czyż nie przypomina nam to niektórych dzisiejszych elegantek biegających nieustannie między kosmetyczką a fryzjerem?